در این مقاله به بررسی استفاده از سنگ‌های قیمتی در دندان مایاها میپردازیم و در گذر زمان این مساله را بررسی میکنیم.

در طول تاریخ بسیاری از مردمان شرق و غرب بر این اعتقاد بودند که فلزات و سنگ‌های قیمتی از خاصیت شفابخش برخوردار هستند، لذا از آنها تنها به عنوان زیور آلات استفاده نمی کردند. 
تاریخچه استفاده از گوهر‌های مختلف به اولین تمدن‌های انسانی باز می گردد. 

در طول تاریخ دیده شده، برخی از انسان‌ها به جای استفاده از سنگ‌های قیمتی به عنوان زیور الات، آنها را در بدن خود قرار می‌دادند.
بنا بر تحقیقات باستان شناسان ، قوم مایا سنگ‌هایی نظیر یشم، هماتیت، فیروزه، کوارتز، اپال، سینابر و سرپانتین را در دندان‌های خود مینا کاری می کردند.
حال جای سوال است، قرار گیری سنگ‌های قیمتی در دندان‌های این اقوام نخستین به چه منظور بوده است؟
آیا این عمل به دلیل باورهای مذهبی انجام شده یا جزئی از فرهنگ این قوم محسوب می‌شد؟
گفته شده مایاها بر این اعتقاد بودند که اگر دندان‌های خود را محترم بشمارند، موجب بلند تر شدن صدا آنها می‌شود که از این طریق می‌توانند راحت تر با خدا ارتباط برقرار کنند.
این اعتقاد تا جایی در میان قوم مایا اهمیت داشت، که آنها از دندان حیوانات، صدف‌ها و حتی انسان‌های دیگر نیز برای افزایش دندان‌های خود استفاده می کردند.
برای سوراخ کردن دندان‌ها اغلب از آبسیدین که نوعی شیشه طبیعی و آتشفشانی استفاده می‌شد.
بنا بر یافته‌های تاریخ شناسان، مایا‌ها دندانپزشکان متبحری بوده اند که به خواص طبیعی سنگ‌ها نیز اعتقاد داشتند.